Wanneer komt er een nieuwe? (2-3)

Het is 4 maanden geleden dat Harrie overleed. Ik was er kapot van. Foetushouding in bed, huilen, dagen niet douchen totdat ik mezelf echt vond stinken. Je kunt van tevoren wel bedenken hoe erg het is als iets of iemand je ontvalt maar je voelt het pas wanneer hij er écht niet meer is. Om andere dierbaren was ik ook verdrietig, maar dit is anders. Harrie was anders.

Harrie was Harrie

In mijn ode aan Harrie beschreef ik hoe geweldig hij was en hoeveel ik hem mis. Maar ik zit ook met schuldgevoel. Zijn laatste jaren waren mijn slechte jaren. Als ik hem uitliet had mijn lijf stress. Omdat ik bang was dat ik hem niet kon houden en hij een hond zou aanvallen of aangevallen zou worden. Er hoefde maar ergens een hond te blaffen en ik had zweetoksels, snelle hartslag en een paar uur hoofdpijn. Harrie was waaks dus wanneer iemand voorbij kwam al rennend, op skeelers, rugzak om, of met verdacht gedrag dan vond hij daar iets van. En ik vond dit gedoe. En dan over die 9 maanden durende regenbui nog maar te zwijgen. Maar daar kon hij allemaal niets aan doen. Harrie was Harrie. 

Toen ik 2,5 jaar geleden ziek werd veranderde ik langzaamaan in een zeikwijf. Iemand die over veel nutteloosheid en futiliteit loopt te zeiken. Over zijn stinkscheten, zijn kwijl, zijn haren in het hele huis en dat uitlaten dus. Ik kan gebrek aan energie en overprikkeling de schuld geven maar ik wil zo iemand helemaal niet zijn. Mensen zeggen dat ik naar mijn beste kunnen heb gehandeld. Dat Harrie dit heus wel begreep. Kan allemaal wel zijn, hij verdiende meer dan deze versie.

Harrie, juist hem, had ik in zijn laatste jaren een leukere versie van mezelf gegund. Hij moest er eerst voor dood gaan voordat ik dit “langzaamaan in zeikwijf veranderd” proces doorhad. 

Het is niet dat ik iedere dag een zeikwijf was. Deed heus ook gezellig tegen hem. Speelde met hem. Lachte met hem. Om hem. Dankzij hem. Tuurlijk gaf ik hem liefde en aandacht en werd ie verwend. Hallo! Het was Harrie! Mijn grote liefde. Maar hij gaf meer. Hij gaf onvoorwaardelijke liefde.

En blijkbaar ook motivatie om uit bed te komen

Hij gaf ritme. Ritme ben ik nu zelf aan het zoeken. Dus heb ik met mezelf afgesproken om iedere dag eerder uit bed te gaan, yoga, schrijven, wandelen en als ik een keer geen zin heb is dat ook oké. Maar dat wandelen is een dingetje. Vind mezelf best hypocriet om nu wel ontspannen te wandelen. En dan blijk ik ook steeds fitter te worden. Dat had Harrie ook wel leuk gevonden. 

Zo zie je maar, met liefde en zachtheid naar jezelf kijken is ook voor mij weleens lastig.

Wanneer komt er een nieuwe?

Is de meest gestelde vraag. Ik denk omdat men zich geen houding weet te geven als iemand verdrietig is. De mens wil van nature een ander helpen, blij maken. Als je het nieuws hoort zou je het niet zeggen maar in essentie staan we graag voor een ander klaar. Alleen zijn we daar een beetje sociaal onhandig in. 

Dus wordt er ongevraagd advies gegeven. Worden er therapieën voorgesteld. Ideeën gedeeld waarom mijn verdriet zo groot is. Want zoveel verdriet om een hond, dan moet er wel iets onder zitten. Er wordt helemaal niets gevraagd, want vervelend dat ze dadelijk wéér moet huilen. Dat Harrie er niet meer is wordt genegeerd. Er worden mij verhalen verteld over mensen die nog veel ergere dingen hebben meegemaakt. Ja nee, daarop zit ik te wachten, gezellig. 

Oh, en denk niet dat ik het beter doe dan een ander. Vorige week had iemand haar hond laten inslapen en mijn steunbetuiging… toen het uit m’n mond kwam dacht ik; van alle woorden die je kent, was dit nou het beste wat je kon bedenken?!

Omdat ik weet dat men het lief bedoelt laat ik het meeste langs me heen glijden en trek ondertussen mijn eigen plan. Ik rouw om Harrie op een manier die ik nodig heb, zo lang als ik wil of tot de tranen op zijn. Enig idee hoe heerlijk huilen is?

Maar even…

Wanneer komt er een nieuwe?!

Deze vraag vind ik zo stom. Die gaat niet langs maar dwars door me heen. Zorgt voor kortsluiting. Deze vraag wordt vaak gesteld net op het randje van janken of tijdens mijn huilbui. Is dit een afleidingsmanoeuvre? Weet iedereen dat dit een stomme vraag is maar wordt ie expres gesteld zodat ik abrupt stop met huilen omdat huilen en kortsluiting niet samengaan? Is de omgang met iemand die emoties toont dan zó ingewikkeld?

Zou je ooit nog een hond willen? Klinkt heel anders dan, wanneer komt er een nieuwe? Het zijn geen schoenen!

Weet je

Soms bied je iemand de juiste hulp alleen maar door ernaast zitten en hem gewoon laten zijn, met al die gevoelige gevoelens.

Ik heb denk ik liever dat er naar Harrie wordt gevraagd dan dat het moedwillig wordt vermeden. Ben niet meer zo kapot als 4 maanden geleden. Kan soms zelfs praten over Harrie zonder huilen. Behalve rond volle maan. Ontoerekeningsvatbaar ben ik dan. Dus check even de stand van de maan voordat je de olifant in de kamer benoemt 😉 

Houdoe hè!