In mijn geval (2-2)

Vorig jaar oktober was ik 2 jaar ziek. Vanaf dat moment ging de WIA teller lopen. Eigenlijk dient het UWV bij het moment van 2 jaar ziekte diegene naar de verzekeringsarts en arbeidsdeskundige te sturen voor de WIA-beoordeling maar het UWV kampt met achterstanden. Die lopen in mijn geval op naar 6 maanden. De teller loopt wel door. Hiermee bedoel ik dat die 6 maanden niet achteraf gecompenseerd worden in re-integratietijd.

Dat UWV achterliep vond ik op dat moment prima

Ik was in rouw en had niet zo’n zin iets te doen. De oproep van de arbeidsdeskundige, 5 maanden later, kwam ook op een goed moment. Er mocht iets anders ontstaan. Zin in iets nieuws. Op trouwambtenaar na had ik verder niet meer gesolliciteerd.

Het duurde namelijk 2 jaar om te begrijpen dat ik niet gewoon even de arbeidsmarkt op kan. Niet gelijk in het golfslagbad kan springen maar moet beginnen in het pierenbadje. Dus ik verdiepte me in vrijwilligerswerk. Maar vond het stom om met vrijwilligerswerk te starten terwijl ik wachtte op het UWV en dat zij dan iets anders zouden besluiten. Deed vorig jaar vrijwilligerswerk en daarvoor werd ik op mijn vingers getikt door UWV.

Dus ik wachtte. En wachtte. Hoewel ik inmiddels geduldiger ben belde ik toch maar ’s met het UWV, voor het geval mijn dossier kwijt was. Was niet. Ik lag op een stapel van iemand die overliep met dossiers en had dus pech.

Met de inmiddels gevoerde gesprekken bij de verzekeringsarts en arbeidsdeskundige spoelen we door naar maart/april

Ik ben voor een merendeel (61kommazoveel%) arbeidsONgeschikt verklaard. Oftewel, ik verdiende leuk genoeg om voor een groot deel ziek te blijven en niet leuk genoeg om volledig ziek te zijn. Voor dit arbeidsongeschikte deel ontvang ik WIA. Deze mag ik blijven ontvangen tot aan mijn pensioen of tot ik hersteld ben. MITS ik maandelijks het bedrag verdien wat staat voor mijn arbeidsGEschikte deel. Om aan dat maandelijkse bedrag te komen heb ik tot augustus 2026 de tijd. Lukt het mij niet voor die tijd te re-integreren dan gaan UWV en ik terug naar de tekentafel. Kan me voorstellen dat je dit misschien 3 keer moet lezen, of pak m’n vorige blog erbij voor meer informatie.

Om te re-integreren heb ik een werkcoach van het UWV

Zin in deze fase. Zin om te ontdekken wat mijn mogelijkheden zijn. Ik heb geen spoor 1 of 2 traject gehad (ik ging vrij snel ziek uit dienst met een tijdelijke arbeidsovereenkomst). Ik heb niet kunnen toetsen wat mijn belastbaarheid is, wil dit ontdekken en betaalde pierenbadjes heb ik niet kunnen vinden dus hopelijk helpt UWV mij met zoeken.

Op de vraag of ik heb nagedacht over passend werk had ik diverse opties. Ik was ook trots dat ik haar vraag zo goed kon beantwoorden. Trouwambtenaar, yogadocent, iets creatiefs in de sociale werkplaats, benieuwd naar de culturele sector en ik ben handig dus laat ik daar gebruik van maken (huistuinenkeukenschildert/behangert, autopimpert). Snap ook wel dat met alleen het zijn van trouwambtenaar ik er financieel niet kom of wel erg veel huwelijken moet voltrekken, ik niet in 2 weken volleerd yogadocent ben en dat ik niet de achtergrond heb – lees opleidingen – om mensen met een beperking te begeleiden in de knutselhoek. Maar ik heb erover nagedacht. Heb ook verbaal én non-verbaal aangegeven – denk aan kotsblik – wat ik niet wil: kantoorwerk. Het liefst niet eens binnenwerk maar als rooie de hele dag in de zon is ook geen optie en heb een hekel aan regen. 

Al mijn opties werden met vriendelijke ja-maar’s van tafel geveegd. Vervolgens deelt m’n coach mee dat ze nog een kandidaat heeft met long covid die nu werkt in HR en veelal thuiswerkt.

Er volgde een ontploffing in mijn hoofd als gevolg van kortsluiting en besef van mijn naïviteit

Zo’n ontploffing komt niet direct. Pas op de fiets naar huis. Het is niet zoals wanneer je naar een film kijkt, vanaf de bank ziet dat iemand met een mooi verhaal ingepakt wordt en je naar de tv roept: Hoezo trap je daarin?! – behalve omdat het in het script staat – In de film is er vaak ook een herkenbaar muziekje onder gezet. Dat heb je natuurlijk niet in het echte leven. In het echte leven moet je zelf ervaren, tussen regels door lezen hoe iemand iets bedoelt.  

Ben ervan overtuigd dat mensen bij het UWV daar zijn gaan werken om van betekenis te zijn. Om een ander oprecht te helpen. Maar zo werkt het systeem niet. Het systeem is iemand met een rood kruisje zo snel mogelijk wijzigen in een groen vinkje. Dat oprechtheid, helpen en van betekenis zijn is er professioneel uitgeramd.

Mijn werkcoach heeft de rode draad van mijn cv gevonden; HR en daarmee hoopt zij wellicht zo snel mogelijk een groen vinkje achter mijn naam te krijgen. Dat een reden van mijn ziek zijn komt door die rode draad – omdat dit niet passend is voor mij en als je niet doet wat wel past gaat je lijf signalen geven en als je die lang genoeg negeert dan gaat het schreeuwen – daar gaat UWV aan voorbij. Het gaat niet om – jeukterm – duurzame inzetbaarheid maar om die fucking groene vinkjes.

Hoezo had ik zin in een volgende stap in mijn traject?!

Hoezo dacht ik dat het UWV mij ging helpen? Met mij meedenken wat ík wil? Nou, omdat de arbeidsdeskundige me dit tijdens ons gesprek had verteld – nog zo’n mooie filmscene – En naast haar zat een enthousiaste ja knikkende stagiair. Hij kwam van UWV Werkbedrijf en weet uit ervaring hoe goed zij mensen helpen.

De definitie van goed is verschillend aan andere zijde van de tafel.

Long covid is wel een ziektebeeld dat wordt erkend door het UWV. De volgende cijfers zijn van vorig jaar: 73% krijgt WIA, 15% IVA en 12% is niet vast te stellen, valt hierdoor in WW en dient te stoppen met ziek zijn en aan het werk te gaan.

Het systeem om deze wetgeving is zo ingericht dat anderen bepalen hoeveel ziek of hersteld je bent. Als anderen dit bepalen, moeten zij wel goed luisteren. Hier schort het weleens aan. 

Niet alleen m’n werkcoach vroeg of ik heb nagedacht over werk

Deze vraag werd al eerder gesteld door de verzekeringsarts en arbeidsdeskundige. Ik heb beiden aangegeven wat ik niet wil en wat ik wel wil. Dat laatste had ik bij de arbeidsdeskundige nog niet letterlijk gekoppeld aan functies. Dus ik snap dat wanneer ik zeg geen coach meer te zijn omdat ik niet meer het lichtje wil laten schijnen in iemands donkere periode, dat ik wil spelen, dansen, leven en lichtheid, dit vaag klinkt.

Dat de arbeidsdeskundige hierop antwoordt dat ik een goede zou zijn voor het UWV, als ervaringsdeskundige, heb ik non-verbaal beantwoord. Het is een vloek en een zegen als je gezicht boekdelen spreekt. Ik kan hierdoor niet zo goed net doen alsof, een vloek. En hoef niet altijd naar woorden te zoeken omdat mijn blik het al vertelt, een zegen. In dit geval iets in de trant: waar zit jij met je hoofd?! Heb je me zojuist niet gehoord? Dat begreep ze.

Gelukkig had zij nog een paar dagen om iets anders te bedenken en dat kon ik lezen in haar rapportage. Met een databank met 6000 beroepen is er ruime keuze en de volgende heeft ze voor mij als passend geacht: schadehandelaar, medewerker postkamer en medewerker archief. Dat ik aan die droombanen zelf nog niet had gedacht…

Heb ooit ergens gewerkt waar het archief onderdeel was van mijn functie. Als iets mijn levensvreugde leegzoog was het wel dat kut archief. Nou kunnen we het archief zien als het pierenbadje waarmee ik start met re-integreren. Ik ben echter meer overtuigd dat als je re-integreert in een baan waar je op voorhand zin in hebt en denkt energie van te krijgen dat herstel beter verloopt dan wanneer je wordt weggestopt in een hok waar je nog niet dood gevonden wil worden.

We kunnen het haar niet kwalijk nemen

Ook zij zit vast in het systeem. Zij had namelijk ook nog rekening te houden met de FML die is opgesteld door de verzekeringsarts (afkortingen staan onderaan vorige blog).

Hij heeft in 5 van de 6 rubrieken beperkingen, of zaken waarmee ik rekening dien te houden, opgelegd.

Tot zover voelde ik me gezien en gehoord door de verzekeringsarts terwijl ik ook dacht heus wel meer te kunnen dan hij in de rubrieken vermeldt. Op de volgende pagina van deze rapportage begint toch wat verwarring te ontstaan. Daar had hij namelijk zijn roze bril op. En dat snap ik. Ik hou ook van roze brillen!

Daar had hij bedacht dat ik inderdaad wel meer kan, namelijk 20 uur per week werken, 4 uur per dag verdeeld over 5 dagen. Terwijl ik zei dat mijn ergo therapeut adviseert om de dag te werken vanwege herstel en betere balans. Sidenote is dat ik voorheen 28 uur werkte, dat is mijn 100% en waarop WIA is berekend. Ik vind 20 uur best enthousiast. Wat niet wil zeggen dat me dit niet gaat lukken, maar hiermee voel ik een grotere druk dan wanneer hij om de dag, 4 uur per dag had aangegeven.

Leuk op papier maar hoe vertaalt dit zich naar de praktijk? Is het realistisch? Welke functie is in deze tijd, in deze welvaartseconomie, prikkelarm, stressloos, zonder adhoc, zonder werk- en tijdsdruk?

Gelukkig is deze wet zo lekker ingewikkeld

Dat ik nu kan melden dat we die uren én beroepen weer kunnen vergeten. Die waren alleen nodig voor de formule van de arbeidsdeskundige om mijn restverdiencapaciteit te berekenen. Waar het op neer komt is dat het beter is om zoveel mogelijk geld te verdienen in zo min mogelijk uren. Dat willen we allemaal denk ik wel.

Ook al klinkt augustus ’26 ver weg, het is een einddatum. Daarom voel ik tijdsdruk. Heb de afgelopen 2 jaar geleerd in het hier en nu te leven en blijk dit fijn te vinden. Zo fijn dat wanneer iemand mij 2 weken voor Koningsdag vraagt wat ik dan ga doen ik verbaasd reageer met: uh, Koningsdag? Is dat bijna? Geen idee, ligt eraan of de zon schijnt. 

Nu heeft de wetgeving, het systeem, een stip op mijn horizon gezet. Ik hou er niet zo van als anderen zich bemoeien met mijn horizon. Al helemaal niet mensen die zelf 6 maanden achterlopen en hier totaal niet verantwoordelijk voor worden gesteld want de zieke kandidaat trekt de tijd wel weer recht. Augustus ’26 blijft augustus ’26. 

Ik mag het doen met excuses van de arbeidsdeskundige. En haar blik erbij snapte ik ook. Sorry dat dit ten koste gaat van je re-integratietijd, hersteltijd en het vinden van een werkgever die het met je aandurft om met jouw ziektebeeld en geen relevante werkervaring aan de slag te gaan. Ik zit ook maar vast in dit systeem, in deze wetgeving waar ik het ook niet mee eens. Dit laatste had ze me al verteld.

Er is eigenlijk maar één conclusie

Een Only Fans account openen. Voor voeten dan hè. Heb hier ook al content voor bedacht. Ik heb namelijk van die sexy teenspreiders die je tenen weer in originele staat brengen. Je wordt geboren met mooie voetjes en wiebeltenen die alle ruimte hebben en vervolgens maken schoenfabrikanten smalle en spitse schoenen. Gelukkig is er de Barefoot movement, die schoenen en hulpmiddelen zoals teenspreiders verkopen om je voeten in originele staat te krijgen. Want goede voeten kunnen een hoop fysieke ongemakken besparen.

Heb ook al een artiestennaam bedacht. Wat zeg je van Toemara (toe als in Engels voor teen)?

Houdoe hè!