Hoe heerlijk huilen is (3-3)

Deze 3-luik begon met mijn ode aan Harrie, met: Godver, waarom heb ik uitgerekend net weer leren voelen? Het doet zo’n pijn. Het zou eindigen met 2 oefeningen voor jou, over voelen wat er in je omgaat. Er kwam meer op papier. Er ging veel van papier, zelfs die 2 oefeningen. Na 89 revisies drukte ik op “publiceren” omdat het niet hoeft te kloppen. De 2 oefeningen heb ik erin gelaten. Misschien vind je ze helpend. Misschien vind je ze niks.

Met een gezonde blik naar een (nog) leuker leven

Paar jaar terug begon ik met bloggen omdat ik vind dat informatie over gezonder en leuker ouder worden voor iedereen gratis toegankelijk moet zijn. Want hoezo wijzen vitaliteitsgoeroe’s naar de big pharma die over de ruggen van mensen rijk wordt? Doen wij niet hetzelfde? Misschien met meer moraal. Maar uiteindelijk komt het toch op geld neer.

Ook bij iemand met empathie, moreel kompas, er graag toe willen doen, maatschappelijk belang en impact willen maken.

Ook in de vitaliteitsbranche heb je te maken met tunnelvisies, gelul en grootheidswaanzin. Allemaal de sleutel tot gezondheid verkopend. Er klopt zoveel niet. Maar hé, als je 15 supplementen hebt laten aansmeren en daar baat bij hebt, wie ben ik dan om te zeggen dat het gelul is?

Als je dat gek gevoeletje in je buik krijgt – daar gaat deze blog tenslotte over – luister daar dan naar. Sterker nog, als je je gevoel goed kunt voelen en daar naar handelt heb je geen goeroe nodig. Want wie kent jou nou beter dan jijzelf? In mijn geval is dat mijn man, maar dat zegt meer over mij. Dat ik weer heb leren voelen en erover kan vertellen wil niet zeggen dat ik goeroe voelen ben.

Terug naar mijn begin

Alle informatie uit m’n opleidingen, boeken, medische stukken en wetenschappelijke onderzoeken, vertaalde ik in Jip en Janneke taal en deelde met iedereen die het maar wil lezen.

Goed bezig, Tamaar

Zou je denken, hè. Eerlijk? Vrijwel niemand las deze blogs. Wil niemand gezonder en leuker ouder worden?! Zit ik hier met m’n empathie, moreel kompas, er graag toe te willen doen, met maatschappelijk belang een impact proberen te maken. Maar ik wil wel betaald worden in de vorm van erkenning, van dankjewel’s en goedbezig’sTamaar. Vond het niet zo leuk dat die blogs amper gelezen werden.

Toen ik een recept deelde over wat je kan maken met overgebleven oliebollen – wentelteefjes, kei lekker – kreeg ik ineens reacties. En veel. Heb nog gedacht om anti vitaliteitscoach te worden? Want met dankjewel’s en goedbezig’sTamaar kan ik geen oliebollen betalen.

Oh, wat een jaar

Was m’n eerste blog over mezelf. Toen ik ging schrijven over long covid en mijn herstelproces – iets wat ik eigenlijk niet wilde delen want zo privé en ik leef toch volgens het vitaliteitsboekje en ziek zijn is voor mietjes en ik ben toch geen mietje – werden mijn blogs gelezen. Stelletje ramptoeristen. Nee, grapje grapje! Ik ben blij met mijn lezers. Echt.

Ik schrijf meer voor mezelf omdat schrijven therapie is. Maar wat schuilt er achter de knop “publiceren” zodat iedereen kan meelezen? Is dat nodig? Wil ik nog over mezelf schrijven? Zit daar nog plezier in? Voel ik een druk? Om een voorbeeld te noemen, ik schreef over mijn onzinnige 5-jarenplan en nu is dat nog maar 4,5 jaar en ik heb dit afgelopen half jaar vooral gejankt en verder bijzonder weinig gedaan. Ga ik een druk voelen om iets te doen met dit 5-jarenplan omdat ik erover geschreven heb?

Uhm, nee. En anders geef ik long covid, adhd of perimenopauze de schuld. Weet niet of ik na 21 jaar nog wegkom met zwangerschapsdementie, wat denk jij?

Ik sta op een kruispunt, nog niet wetend welke kant op

Heb tijd, geld en energie gestoken in alles wat te maken heeft met gezonder en leuker ouder worden. Vind het enerzijds zonde niets meer te doen met deze kennis. Anderzijds ben ik deze branche ook wel een beetje stom gaan vinden. En zat ik niet op het verkeerde pad? Ergens verkeerde afslag genomen.

Dus hoezo is het zonde als het eigenlijk niet eens informatie is die ik tot me had moeten nemen? Of was de informatie alleen voor mij? Voor mijn herstel. Jammer dat kwartjes altijd achteraf pas vallen.

Jaren terug had ik een bedrijfsnaam in m’n hoofd, ViTamara. Bleek deze domeinnaam al in gebruik. Na aandringen van mij – ook dat nog – kwam deze naam vorig jaar vrij. Eindelijk had ik de naam en vrijwel direct wist ik dat ik ‘m eigenlijk niet hoefde maar ik heb ‘m eindelijk dus laat ik er maar blij mee zijn.

Het enige wat aan mijn website nog van mij voelt zijn mijn blogs. Ik vind de huisstijl niet meer mooi. Foto’s zijn 5 jaar oud. Onder het kopje “Dit doe ik” vind ik mezelf iemand die beweerd de sleutel tot gezondheid te verkopen. Daar wil ik toch niet mee geassocieerd worden? Verandering komt en tot die tijd schrijf ik hardleers en verkapt in een lang verhaal een blog met tip over hoe je gezonder en leuker ouder wordt: deze keer over voelen van gevoelens. Het ondergeschoven kindje.

Enig idee hoe heerlijk huilen is?

Hoe dat oplucht? Hoe het is om stil te staan? Met je gevoel te zitten? Aandacht te geven aan je emoties? En wist je dat veel (ik zeg ruim 80%) van de ziektebeelden voortkomen uit een lijf dat moe is van het wegduwen van je (onbewust/onverwerkte) emoties? (Lees m’n blogs 1 t/m 4 over long covid voor meer info).

Ik ben fan van huilen

Kwam hierachter toen ik nog niets snapte van dat ik na een fietstocht over de Ring van Eindhoven bij thuiskomst een brok in m’n keel had en moest huilen. Ben ik depressief? Heb ik pijn? Wat de fuck is er met me? Maar merkte ook dat ik me zó opgelucht voelde na huilen. En ineens wist ik het! M’n hoofd kan dat drukke verkeer niet goed hebben. Huilen is als een ventiel opendraaien en zorgt voor leegte in m’n hoofd en ontspanning in m’n lijf. Dus als ik nu huil analyseer ik niet meer. Ik ben gewoon iemand die drukte niet goed kan hebben maar wel los kan gaan met carnaval of in de Effenaar op een 80/90/00/10’s feestje. Vraag me niet waarom dat wel kan. Geen idee, ben gestopt met analyseren en gestart met te pas en te onpas huilen.

Wij mensen zijn ontzettend goed in het onderdrukken van gevoelens. Toch adviseer ik om iets anders te proberen. Ik zeg niet dat je gelijk die irritante tuthola die een straat verder woont en toch altijd haar auto voor jouw deur parkeert klappen verkoopt – hoewel dit vast oplucht – maar om met deze boosheid te gaan zitten en ernaar luisteren. Zo letterlijk als ik dat nu zeg. (Boosheid en huilen zijn voorbeelden van emoties).

Stilstaan en erkennen

De grootste resultaten komen voort uit de kleinste stappen. Het is geen hogere wiskunde. Stilstaan (of zitten) bij je gevoelens en emoties. Ze erkennen en een naam geven, geeft vorm aan je gevoelens. Met name de vervelende die we graag zo snel mogelijk willen oplossen. Of, nog liever, wegduwen. Er zijn veel oefeningen die hierbij helpen. Ik heb er 2 voor jou, die mij helpen.

Ongecensureerd schrijven

Zet timer op 15 minuten
Je pen op papier en die laat het papier niet los gedurende deze 15 minuten
Schrijf wat in je opkomt
Heb je niets te schrijven, schrijf dat dan op
Er komt vanzelf weer een andere gedachte in je op, die je dan ook opschrijft.

Focussen op je gevoel

Ga ergens in alle rust zitten of liggen
Doe je ogen dicht en haal rustig adem richting je buik
Ga met je aandacht naar binnen. (Vaak slaan we gevoel op in keel, borst of buik. Bv. brok in keel, druk op borst, kriebel in buik)
Zak met je aandacht af naar beneden, beginnend bij je keel. Wat voel je hier? Het kan even duren voordat je iets voelt en misschien zit hier niets
Zak af naar je borst. Wat voel je hier? Geef het tijd en aandacht. Voel je hier iets, bijvoorbeeld het woord spanning?
Ga daar naartoe met je aandacht en blijf erbij. Rustig, zonder opdringerig of ertegen te zijn
Wees nieuwsgierig
Is spanning nog steeds het juiste woord voor dit gevoel of is er een ander woord opgekomen?
Zeg tegen het woord: Ik weet dat je er bent. Vind je het goed als ik bij je zit?
Blijf stil. Misschien zegt het iets tegen je?
Je luistert alleen en mocht je de behoefte hebben om terug te kletsen doe dat zonder verwijten, zonder oordeel
Je bedankt het gevoel en zegt dat je terugkomt.

In deze oefening kan best wat tijd zitten. Het kan ook zijn dat het niet lukt. Gevoelens hebben misschien niet direct zin om, nu het jou wel uitkomt, gehoord te willen worden. Heb geduld, zachtheid en zelfliefde. Het komt. Of…

Vraag om hulp

Hulp is wat mensen graag bieden. Er bestaan therapeuten en coaches gespecialiseerd in focussen op wat er in je lijf afspeelt. Haptonomen die je herleren je lijf te voelen. Acupuncturisten. (Holistisch) masseurs. Voor zelfinzicht ga naar een Human Design coach (sharpacoaching.nl). Koop boeken als je er liever eerst lezend in wil verdiepen (bv. Weg van de Pijn, De kracht van focussen, Omarm je emoties). Luister podcasts (bv. The new Mi, Kukuru en duizenden anderen).

Emoties horen te stromen. Dat is leven.

#fitgirl

Je kunt de fitste versie van jezelf zijn, zo lang je jezelf daar diep binnen in je zelf, in je kern, niet aankijkt, ben je pleisters aan het plakken. Ja, ook met gezonde biologische voeding, 3 keer per week krachttraining, 2 keer per week cardio, 10.000 stappen, yoga, mediteren, journallen, werk- en privéritme en minimaal 8 uur slaap in een bed met hoofdeinde naar het Noorden in een slaapkamer zonder wifi en tv. Allemaal pleisters. Goede pleisters hoor. Maar ook die kunnen loslaten.

En ik?

Blijf wel delen over mijn proces en hersenspinsels. Genoeg in m’n hoofd om op te schrijven en geen idee wat de magie is achter de knop “publiceren”. Geen blogs meer over hoe je gezonder en leuker ouder wordt. Maar zeg nooit nooit.

Heb ook jaren geroepen dat Harrie de laatste hond zou zijn en toch zit ik nu af en toe en geheel en enkel en alleen op therapeutische basis op Marktplaats te kijken naar Cane Corso’s die een nieuw baasje zoeken. Weet je hoeveel mensen erachter komen dat een hond eigenlijk teveel werk is of er om andere redenen niet meer voor kunnen zorgen?

Maar ik heb UWV gedoe, zit in een rouwproces en het is geen goed idee om permanente beslissingen te nemen op tijdelijke gevoelens.

Houdoe hè!