Rebelse zweefteef

Jezelf tegenkomen is nooit leuk. Ook niet op een Italiaanse berg met prachtig uitzicht. Wel scheelt het dat je een dag later kan opladen op het strand in plaats van 3 keer per dag de hond uitlaten in zeikende regen.

Als vakantie vieren al in aangepaste vorm moet hoe moet ik in godsnaam deelnemen aan die irritant snelle maatschappij?! Heb ik mijn verbeterende gezondheid door een roze bril gezien? Huilen. Teleurstelling, boosheid, onzekerheid, frustratie, angst. Het kwam allemaal even langs.

Huilen lucht op, geeft ruimte

De dagen erna waren heerlijk. Strand doet de mens goed. Zon ook. Vergezichten. Zonsondergangen. Het simpele leven. Ik werd eraan herinnerd hoe een courgette eigenlijk hoort te smaken – frustreert me des te meer dat eten in Nederland zo niet smaakt – Ik was aan het opladen. Ik voelde energie die ik lang niet heb gevoeld. Zo hoor ik me dus te voelen. Fantastisch!

Is dit dan thuiskomen bij jezelf?

Verhuizen naar Italië speelt langer in m’n hoofd, serieus ook. Ik denk dat dit hoort bij levensveranderende gebeurtenissen, zoals langdurig ziek zijn. Dat je gaat stilstaan bij vragen als: waar wil ik naartoe? Wie ben ik nou echt? En waar was ik eigenlijk mee bezig?! Hoezo heb ik de laatste jaren keuzes gemaakt die mij niet passen? Verkeerd huis, verkeerde locatie, verkeerd werk en er heeft zelfs een auto voor de deur gestaan waarvan ik na 2 weken al dacht: hoezo heb ik dit gedrocht gekocht?!

Dit wordt ook wel de verbinding met jezelf zijn kwijtgeraakt genoemd.

Eindhoven, een paar dagen later

Waar is mijn fijne enigszins fitte energie naartoe? Waar is mijn lichtheid? Er zit moeheid, een zwaarte, in mijn lijf. Ben sneller overprikkeld en daardoor meer emotioneel. Ik kan om álles huilen. Niet dat er iets mis is met huilen. Maar het klopt gevoelsmatig niet zo.

De herrie… het geluid, altijd maar geluid… het licht… de drukte… de snelheid van leven… en ja ook die regen.

Het lukt me niet eraan te wennen en ik wil er niet aan wennen. Ik voel een druk die niet van mij is.

Dan kom ik toch weer terug op levensveranderende gebeurtenissen. Die zijn écht levensveranderend.

Als je dingen eenmaal anders ziet kun je het niet niet meer zien. Als je gevoeld hebt hoe het ook kan wil je niet meer anders.

Die irritante piep in m’n oren is er ook weer. Ik dacht dat dit een long covid ding was maar in Italië was ie weg. Hebben wappie’s toch gelijk? Komt tinnitus niet door long covid maar echt door die 5G-palen? Als die piep – wat je niet doorhebt dat ie weg is maar pas als ie weer terug is dat ie weg was – weg is in een ander land en terug is in Nederland, dan hebben wappie’s gelijk, toch? Ja, die herrie in m’n hoofd went wel weer maar dat je eraan moet wennen moet niet nodig zijn.

Je hoort er niets over maar tijdens covid zijn 14.000 5G-palen geplaatst. Dit zijn oude cijfers, ik wil niet weten wat het huidige aantal is.

Maar hé, we zijn lekker overal bereikbaar. Hebben supersnel internet. Van die fijne slimme apparaten in huis die je ook op afstand kunt bedienen. Die bedrijven op afstand kunnen bedienen. Allemaal voor jouw gemak. De prijs die we ervoor betalen is dat 10.000.000 Nederlanders chronisch ziek zijn.

Je leest het goed, ik schrok ook. 10 miljoen

Tuurlijk komt dit niet alleen door 5G-palen. We bewegen te weinig. Slapen niet goed genoeg. Doen niet meer aan niks doen. We zitten de hele dag in kunstlicht. Worden ook aangemoedigd dit te blijven doen want van de zon ga je dood. Staan de hele dag “aan”. Doen dingen die we niet leuk vinden maar de hypotheek moet worden betaald. Op blote voeten in het gras is alleen voor rebelse zweefteven. Supermarkten verkopen voor 80% ziekmakende troep (ik denk dat het percentage hoger is). En zelfs biologisch eten bevat kankerverwekkende stoffen. De orthomoleculair therapeut in mij weet inmiddels ook niet meer waar je gezond eten kunt halen en hoe gezond dit werkelijk is. En is suppletie nou één grote hoax? Die strepen in de lucht ziet iedereen maar als ik erover begin word ik aangekeken met een blik: oh, god is zij nou ook een wappie?!

Zelfs al voelen de meesten van ons diep van binnen dat het niet klopt.

Er klopt zoveel niet

We staan erbij en kijken ernaar.

Zoveel mensen die de verbinding met zichzelf kwijt zijn. Dat niet doorhebben of denken dat dit nou eenmaal het leven is.

Nee.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik wil meedoen aan de maatschappij. Waarom?! Echt, waarom? Ik pas er niet eens in.

Toch probeer ik het. Door mijn hersenspinsel – die ook graag weer iets wil vertellen over werk – ging ik solliciteren. Ik heb kennismakingsgesprekken gehad. Zit zelfs in het proces van Reservist bij de Marine. Waarvan de fysieke keuring pittig is. Maar ik dacht, ik kan ervoor trainen en op karakter doe ik de rest. Totdat ik op vakantie mijn roze bril afzette. Een paar meter door het zand lopen en een flesje zuurstof is geen overbodige luxe momenteel. Op karakter… tuurlijk.

Voor mijn vakantie had ik een gesprek bij een bedrijf waar ik al jaren wil werken in precies de functie die we samen gaan creëren. Na mijn vakantie had ik een tweede gesprek. Na dit gesprek ben ik minder enthousiast.

Ik vraag me namelijk af of dit bij de oude ik hoort of bij de huidige versie van mezelf.

Dan ga ik terug naar mijn vraag waarom ik wil meedoen aan de maatschappij – behalve dat dit het natuurlijke menselijk gedrag is – Waarom heb ik werken gelijk staan aan meedoen aan de maatschappij? Waarom wil ik werken?

Het voordeel van schrijven is dat vragen vanzelf komen en antwoorden soms ook

De reden is omdat ik financieel onafhankelijk wil zijn. Dat hoort enerzijds bij mij als mens anderzijds weet ik niet beter. Ik werk sinds mijn 16^e. Destijds een filmsterren salaris. Voor een 16-jarige dan want van datzelfde salaris waren ook mensen die er gezinnen van onderhouden. Daarna ging ik werken in de burgermaatschappij. Toen kwam de wurg hypotheek en jarenlang wereldwijde financiële crisis. Daar heb ik met mezelf afgesproken nooit meer achteruit te gaan. Ik heb een hekel aan geldstress. Ik heb een hekel aan afhankelijk zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat Nederland een zorgstaat is, dat de ziektewet bestaat. Hoewel zorgstaat een vertekend beeld is. Mijn schoonzus herinnert mij er meermaals aan dat ik hier al die jaren voor heb gewerkt. En toch zie ik het niet als mijn spaarpot. Ik wil mijn eigen broek ophouden. En die broek mag ook wel wat royaler zitten. Kan nog steeds biologisch eten van de lokale boer betalen maar er staat geen auto voor de deur. Kun je denken: ah, als dat alles is. Maar even. Je komt er pas achter hoe vaak het regent als je alles op de fiets moet doen. Ook hoe ver iedereen eigenlijk bij je vandaan woont. Fietsen is leuk in een rustige groene omgeving met de zon op je hoofd. Niet in een tering drukke stad. Ik zeg weleens grappend dat als je levensmoe bent je alleen maar op de fiets hoeft te stappen.

Italië, een paar dagen eerder

Ik zat een week op een berg met prachtig uitzicht en een week in een klein middeleeuws dorp. Na deze weken liep ik door de stad en was blij met de reuring. Ik voelde me compleet, ofzo.

Dat wat je voelt straal je uit. M’n huid glanst en ogen stralen. M’n haar lijkt voller, zit beter en ik hoef er bijzonder weinig voor te doen. De Italiaanse man sjanst nog ouderwets, hoe oud ook, zelfs opaatjes zijn niet vies van de vrouwtjes en ik ben niet vies van een beetje aandacht. Maar de aandacht kan ook komen omdat mijn fijne zomerse jumpsuit doorscheen. Blijkbaar. Ik had net zo goed in m’n string door Firenze kunnen wandelen. Fijn dat je hier pas achter komt wanneer je ’s avonds de foto’s van de dag nog eens bekijkt…

Dat die ene vrouw zei dat ik een mooi pak aan had geloof ik ook niet meer

Misschien verhuis ik nooit naar Italië, dromen mag. Ga ik toch door met Italiaanse les, ook al onthoud ik weinig en is het moeilijk. Maar als ik daarmee stop, dan stopt mijn Italiaanse droom misschien ook.

Daarom knal ik dit het universum in: ik woon in Italië. In een heuvelachtig, groene omgeving, met uitzicht op zee en zie iedere avond de zonsondergang. Geef eten aan zwerfkatjes. Heb een goed gelukte moestuin. Ben onderdeel van een fijne community met Nonna’s die me het echte Italië leren. Heb een rode Fiat 500, zo’n oudje, waar ik zelf aan heb leren sleutelen. Maak de lekkerste, puurste olijfolie en iets minder gezonde limoncello. Gaat om balans en ritme hè.

Ben ik toch bezig met een 5-jaren plan, ha!

Nou ja zeg, het universum heeft humor. Ik ben precies nét uitgetypt, belt het bedrijf waar ik ging twijfelen na het tweede gesprek. Ze willen me graag hebben.

Ik heb gevraagd om een extra gesprek. Nog eens voelen.

Komt dit precies nu omdat ik een lesje leren nee zeggen krijg? Of omdat dit de eerste stap is in mijn 5-jarenplan?

Later komt manlief thuis met de mededeling dat hij belangstelling heeft getoond voor een functie in Italië. Behalve dat ik dit briljant vind, vroeg ik hem hoe laat hij dat deed. Je raadt het vast al.

Ik hou van het universum.

Houdoe hè!