Rabbit hole

Ik zit in een soort rabbit hole. Over dat wat ik teveel kreeg en niet verdiende. Over dat wat ik te weinig kreeg en wel verdien. Dat gaat over kind zijn. Over oud zeer. Ik was ervan overtuigd dit lang geleden verwerkt te hebben. Vergeven zelfs. Maar is dat zo als het zich op een andere manier presenteert? 

Wat begint met een podcast en een boek over langdurig ziek zijn is een soort uit de hand gelopen hobby geworden. Het is niet eens een leuke hobby. Ik wil me helemaal niet bezig houden met dit thema. Toch trekt het aan me. Alsof het weet dat ik dit nu nodig heb om de meest recente versie van mezelf te zijn.

Dus kwam er nog een boek; Het lichaam liegt nooit van Ted Troost. Dat gaat over haptonomie. Interessant en soms herkenbaar. En nog een boek; Oud zeer van Bram Bakker. Met veel herkenning. Toch was het niet zijn tekst waar ik knakte. Op bladzijde 165 staat een couplet uit het liedje Wie van Herman van Veen waarmee ik het record huilen vast verbrak. Er kwam een podcast met Bram Bakker en nog één. Die podcasts had ik misschien niet moeten luisteren want mijn gevoel bij het boek was goed maar niet bij de schrijver, blijkt. 

Toen kwamen er andere podcasts met het thema kind trauma, oud zeer en familieopstellingen. Vanuit deze podcasts kwamen, of komen, 3 boeken van Els van Steijn.

Ik verdiepte me in familieopstellingen. Een fantastisch hulpmiddel. Wel vraag ik me af of sommigen geschikt zijn voor het “geven” van familieopstellingen. Dat je denk; huh, doet hij dat?! En dan zijn er mensen die meer dan capabel zijn maar een dusdanig prijskaartje hangen aan een opstelling wat ik er niet aan kan uitgeven. €363. Dan stokt het. Wat bijzonder is want als de auto een onderhoudsbeurt nodig heeft dan ben je dit bedrag ook zo kwijt. Dat vinden we niet leuk maar dan zeggen we sneller dat het nodig is om veilig op de weg te zitten. Maar een APK’tje voor jezelf… poeh, lastig.

Ik luisterde naar een podcast met Jan Bommerez. Interessant wat deze oude rot in het vak te vertellen heeft. Laat hij een training hebben ontwikkeld. Zou dit iets voor mij zijn?

Die familieopstelling blijft hangen. Waarom zijn de prijsverschillen hierin zo groot? Wat zijn de verschillen in opstellingen? Wanneer is een opstelling €60 waard en wanneer €363? Is iemand dan oprecht bezig met zijn roeping of net iets meer met het vullen van zijn zakken?

Ziek zijn, of beter worden, kost een hoop geld kan ik je vertellen. En ja, er is meer dan dat in het leven en je krijgt er je gezondheid voor terug, bladiebla. Maar als je weet hoeveel geld ik afgelopen 1,5 jaar aan mijn gezondheid heb uitgegeven dan snap je misschien dat ik het inmiddels toch een beetje zonde begin te vinden. Of het mezelf niet meer gun, geen idee. Je kunt ervan een verre vakantie boeken. En aan zoiets geef ik net iets liever geld uit. Terwijl jezelf vinden onbetaalbaar is.

Meerdere mensen hebben me informatie gestuurd over wat frequenties met je doen. Zelfs een muzikant uit Bali. Ik hou daar contacten open voor het geval ik er weer naartoe ga. Het gaat niet om wat je kent maar wie je kent. En hij is aardig. Aardige mensen zie ik graag. Af en toe neemt ie me met een live verbinding mee naar zijn optredens, ben ik toch een beetje op het eiland. Naar Bali gaan zou sowieso een goed idee zijn. Ik ging er destijds gestrest naartoe. Wat toen natuurlijk niet zo was want hallo, ik weet hoe het werkt, ik heb geen last van stress. Die vakantie heb ik niet beleefd zoals ik ‘m nu graag zou beleven. De laatste vakantiedag werd ik ziek. Ik wil er naar terug om het af te sluiten, de cirkel rond te maken. Het is zeker interessant wat frequenties doen met een mens. Frequenties kunnen je brein helen. 

Dan is er nog de Chinese leefstijl, of levenskunst is een beter woord. In het verre Oosten zijn ze toch een stukje verder op het gebied van heling dan hier in de Westerse samenleving. Daarom was mijn voedingspatroon al een mix tussen deze werelden. Daarom ging ik al naar een acupuncturist, ver voor de coronabesmetting. Ik was al aan het sleutelen aan mezelf, vanwege kaakklemmen wat niet stress gerelateerd is. Zojuist las je dat ik geen stress heb dus kaakklemmen komt bij mij ergens anders vandaan. Ook ik beoefen de kunst van de struisvogel enorm goed.

Er zijn me meer tips gestuurd. Zelfs van mensen die ik maar een klein beetje ken. Het ontroert me dat iemand dan denkt aan mij. Er zijn ook mensen, vriendinnen zelfs, waar ik sinds mijn ziek zijn geen contact meer mee heb. Niet dat ik de vriendin van het jaar award verdien, maar toch bijzonder hoe vriendschappen gaan zodra één van de twee “uit de pas loopt”. 

Zo zit ik dus steeds dieper in een rabbit hole over kind trauma, over oud zeer en hulpmiddelen zijn er zoveel meer. 

Maar is die rabbit hole nodig?

Ik had gehoopt van niet. Ik zou graag vanzelf mezelf vinden. Iets in mij zegt dat ik hulp nodig heb en weet niet welke. Maar Tamaar, dat voel je toch?! Nou, nee. Een ander voel ik vaak haarfijn aan. Zelfs dat waarvan diegene zelf niet eens bewust is. Maar bij mezelf is het een ander verhaal. Echt voelen is voor mensen met oud zeer kei lastig. Ook al hoor ik volgens mijn design fantastisch te kunnen (aan)voelen. Het proces van wie ik in essentie hoor te zijn is al verstoord toen ik in de wieg lag. Dus vindt jezelf maar ’s terug.

Ik ben hierin niet de enige

Ik denk dat het percentage van ons mensen die in meer of mindere mate oud zeer hebben hoog is. Zelfs al heb je liefhebbende ouders, je krijgt shit van vorige generaties gewoon mee. Ook al wil je het misschien niet, je staat in verbinding met elkaar. Sterker nog, dat foute vriendje waar je iets te lang verliefd op was en iets te lang achterna huppelde, die jou dan weer even aan het lijntje hield, zelfs met die persoon sta je nog in verbinding.

Er is een generatie die de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt, de generatie daarna zijn mijn ouders. Mijn opa’s en oma’s hebben naar beste kunnen mijn ouders opgevoed. Mijn ouders hebben naar beste kunnen mij opgevoed. Ik heb naar beste kunnen mijn zoon opgevoed. Toch hebben we shit. Mijn opa’s en oma’s. Mijn ooms en tantes. Mijn ouders. Mijn broertjes. Ik. Mijn kind. Hij zit (dat zegt ie zelf) in de fase dat zijn trauma is dat ik WhatsApp berichten met een punt afsluit. Iets wat voor deze generatie hard, afwijzend zelfs, overkomt.

Ook al wil ik hem graag helpen, hij zal daarvoor op dat moment zelf hulp moeten vinden. Het beste wat ik kan doen is mijn leven fantastisch, gelukkig en zo heel mogelijk leven. Ik kan er alleen maar voor hem zijn. Ook hierin zal ik anders zijn dan mijn ouders. Ik zal in de spiegel kijken die hij mij voorhoudt. Ik zal zijn beleving van vroeger niet in twijfel trekken. De woorden: “Dat heb ik van huis uit niet meegekregen dus kan ik het jou niet geven”, zul je mij never ever nooit horen zeggen. Iedereen heeft namelijk nog altijd de keuze hoe te reageren, hoe shit je opvoeding ook was. Nog zo’n mooie: “Dat kan onze generatie niet”. Waarom zijn er dan van diezelfde generatie ouders die wél liefde en veiligheid bieden? Mensen die zich schuilen achter deze smoesjes kunnen wat mij betreft eigenlijk toch wel een klein beetje de … krijgen. Ik schrijf dit in de wetenschap dat ik zelf momenteel wellicht, misschien, mogelijk niet bij machte ben van iets waarvan mijn zoon dat over 10, 20 jaar wellicht, misschien, mogelijk wel is.

Ik ben in WhatsApp gestopt met zinnen te eindigen met een punt

Op de foto sta ik met de ouders van mijn vader. Ik vond het helemaal fantastisch bij hen. De meeste vrolijke herinneringen heb ik daar, in dat huis, in die garage, in die tuin. De kosterswoning aan de Boschdijk in Eindhoven. Ik zie me er nog lopen, met m’n poppenwagen en matchend schoudertasje met portemonneetje, als klein meisje boodschappen doen met mijn oma. Mijn vader zal minder vrolijke herinneringen hebben aan hen. Daarom zeg ik nog een keer: iedereen voedt een kind op naar zijn beste kunnen. Tenminste, daar wil ik vanuit gaan. 

De zoektocht naar mezelf brengt me bij de haptonoom. Deze tip kreeg ik 3 jaar geleden al van mijn coach. Laat ik dan eindelijk naar haar luisteren. Ik zag een huis op Funda, keek op de plattegrond naar waar het was, stond op die plattegrond de naam van een haptonoom. Oké, ik ga al!

Wie weet komt er een familieopstelling. Eerst duik ik in de 3 boeken van Els van Steijn. Voor nu luister ik geen podcasts meer met deze thema’s. Liever iets luchtigers. Ik zou natuurlijk ook kunnen luisteren naar Coldplay zodat ik ál hun liedjes van a tot z kan meezingen deze zomer in Rome.

Tja, ik ben zo iemand die het lastig vind geld uit te geven aan al wat bovenstaand genoemd is maar een concert in Rome met bijbehorende vakantie, contami! Maar hé, Italië is ook therapie hè.

Sterker nog, ik heb me aangemeld voor een cursus Italiaans. Daar hoef ik dan niet over na te denken. Dat komt voorbij. Nou ja, voorbij… ik ben aangemeld voor de nieuwsbrief van de Volks Universiteit in Eindhoven, waar van alles wordt gegeven, ook Italiaanse les. En niet over nadenken is ook niet helemaal waar. Begin dit jaar heb ik 2 dingen met mezelf afgesproken. Italiaans leren is daar 1 van. Afspraken met jezelf nakomen is een vorm van zelfliefde (ik schreef hier eerder blogs over, voel je vrij deze te lezen). 

Plus ik zie dit als nieuwe hobby die iets luchtiger van aard is. Precies waar ik zin in heb.

Houdoe hè!