Oh, wat een jaar
Er verschijnen berichten in de krant dat long covid niet tussen de oren zit. Tuurlijk is dat voor patiënten, zoals ik, fijn om te lezen. Wanneer je stevig in je schoenen staat heb je over het algemeen een hoger fuck you gehalte. Maar dat sta je niet als je ziek bent. Dan is het fijn om van buitenaf te horen dat je niet gek bent, je niet aanstelt.
Maar wat als long covid wél tussen de oren zit?
Sowieso letterlijk. Namelijk je brein. Long covid tast het cognitieve aan.
En wat als het ook figuurlijk is? Het is (misschien minder) bekend dat veel chronische en/of fysieke klachten voortkomen uit onbewust emotionele stress en (kleine) trauma’s.
Ik neem mezelf als voorbeeld. Met long covid. Ook al dacht ik stressvrij te leven, kleine en grote trauma’s verwerkt te hebben, werd ik onlangs wakker met een helder 2003. Dat jaar was voorheen wazig voor me. Ik dacht altijd door de hoeveelheid alcohol die ik de jaren ervoor genuttigd had en dat zal heus deels meespelen. Ik neem je mee naar de laatste maanden van mijn carrière als Matroos bij de Koninklijke Marine.
Het was 2003. Ik kwam terug van 6 maanden Bosnië, voormalig oorlogsgebied. In een tijd dat je moest uitkijken voor de berm i.v.m. DANGER MINES! Werkte met vrouwelijke locals. Zij die de oorlog meemaakten. Heb hun verhalen gehoord. Ik had daar de man van m’n dromen ontmoet. Nee, Marine en Landmacht mochten niet samen. Maar ja, de liefde hè. Ik ging verhuizen. Op mezelf wonen werd samenwonen. Was zwanger. M’n vader kreeg met m’n broertje een motorongeluk, waarbij ik even dacht dat ie dood ging. Kreeg een miskraam terwijl ik vaststond in de file, onderweg naar Den Helder. Viel flauw. Mocht niet varen hangende m’n onderzoek naar dat flauwvallen. Kreeg regelmatig in de auto paniekaanvallen (ik wist destijds niet wat het was) waarbij vriendlief mij ergens tussen Eindhoven en Den Helder van de weg moest komen plukken. Vroeg een walplaatsing. Kreeg die niet want het werd tijd dat ik ging varen. Tekende niet bij. Kreeg een exit gesprek die niet veel voorstelde want ik had toch al een andere baan. Op m’n laatste dag, aan boord van het enige schip dat ik die jaren had bevaren, was mijn afscheid een gesprek met de COD en HOD die zeiden dat ik te lui was om te werken. Terwijl ik een jaar eerder, 22 was ik en misschien wel de jongste ooit (?), een Marine medaille ontving. Voor de beeldvorming: die kreeg ik gelijktijdig met een Majoor. Mijn prefrontale cortex nog in ontwikkeling en Majoors lopen over het algemeen iets langer mee. Het is niet dat ze die medaille bij de poort staan uit te delen: alsjeblieft, welkom bij de Marine.
Huilend liep ik voor het laatst de valreep af van mijn bootje. Besloot niet meer om te kijken.
Het was 2014. Ik had er blijkbaar een reünie voor nodig om die exit te doen verzachten. Om het weer leuk te vinden dat tering eind naar Den Helder te rijden.
Het was 2023. Nadat ik klaagde dat m’n exit gesprek anders kon, zei iemand; het kon ook anders. Er werd jou een opleiding aangeboden, maar dat wilde jij niet!
Ik denk dat ik destijds iets anders nodig had dan een opleiding.
Nu kun je je niet voorstellen dat 20 jaar geleden bijna niemand dacht aan de mentale gesteldheid van de mens. Laat staan die van de militair. Die zijn namelijk kampioen emoties uitschakelen.
Het is 2024. Ik kijk zeker terug op 7 fantastische jaren! De wereld gezien. Ervaringen opgedaan die je écht niet krijgt in de Burgermaatschappij. Ook ervaringen waarvan ik blij ben dat je destijds alleen kon bellen met een telefoon. Een enkeling is nog steeds een vriend. Iemand die me ooit het Caf uitzette omdat ik Takenboeker was, stuurt 27 jaar later een hart onder de riem. En uiteraard voor volk en vaderland gestreden.
Ik werd dus wakker met een helder 2003. Wat als mijn brein me beschermde en nu denkt: alsjeblieft, veel plezier ermee! En misschien heb ik meer voor je. Kom het onder ogen. Ga dan leven. Zonder long covid. Met een brein dat zich veilig voelt. Een lijf dat gezond is. Heel en compleet.
Ik heb het vaker gezegd; welk “verbeterpunt” iemand heeft, het draait om zelfliefde. Het gebrek eraan.
Dus, wat als long covid wel tussen de oren zit, terwijl het wetenschappelijk bewezen is dat je lijf een enorm zelf herstellend vermogen heeft? Dat je jezelf, ik dus mezelf, kan genezen?
Of gaan we met z’n allen wachten op hét medicijn?
Uiteraard moet iedereen doen wat hem of haar het beste lijkt. Dat doe ik ook. Er is geen goed of fout. Iedereen is anders, ieder pad is anders.
Houdoe hè!