Long covid en TMS (4-4)

Ik had een lijstje met daarop 56 corona gerelateerde klachten. Inmiddels een stuk ingekort. Deels door de tijd dat m’n lijf nodig had om te herstellen. Mentaal, cognitief en fysiek gaat het steeds beter. Oké, ik denk dat mijn leven nóg leuker zou zijn in Italië, dat terzijde. Ik doe zelfs pilates. Bijna iedere dag! Er was een tijd dat 1 keer sporten ervoor zorgde dat ik 3-8 weken voor pampus lag. Wat zeg ik?! Haren wassen was 4 weken slapen. En kon nou niemand mij jaren geleden al vertellen dat ik pilates écht leuk zou vinden?! Veel leuker dan krachttraining en HIIT. 

Mensen sturen lieve berichten. Delen hun verhaal met me. Zelfs het verzoek om door te schrijven omdat het helpend is. Mijn hart verwarmt.

Mensen vragen zich af of het buiten long covid om wel goed met me gaat, want poeh hé, wat pittig allemaal. Om daar antwoord op te geven: jazeker! 

Mensen vragen of ik met alleen het lezen van het boek Weg van de pijn, van Saskia de Bruin en luisteren naar de podcast The new Mi, van Milou Pelle, beter ben. Gevolgd met de vraag of ik al werk. Vind ik iets van. Ik dacht dat ik de enige was die werk het allerbelangrijkste vond, maar blijkbaar is het menseigen.

Nee, ik ben niet beter en nee, ik werk niet

Denk amper aan werk. Ik geloof ook niet dat als je 1,5 jaar ziek bent je binnen een week herstelt. En die 1,5 jaar komt bovenop te lange tijd doorgaan als een achterlijk jetje met al die emo’s lekker opkroppend, ergens op dat pad een verkeerde afslag nemend. Had ik allemaal niet door. Dat is 40, 30, 20 jaar geleden in gang gezet. Maar ik zou ook ik niet zijn als ik niet heel af en toe zou denken: hallo! Sinds januari bekend met de TMS visie. Het is bijna april!! Chopchop en door, vrouwkuh!

Denken. Dat is mijn pijnpunt. Piekeren. Godgod. Hardnekkig en lastig af te leren. Ik stuurde van de week nog naar m’n coach of dát werk passend zou zijn voor mij. Kreeg ‘m teruggekaatst. Een liefdevolle slap in the face over denken en voelen. En nu hoor ik jou denken: maar Tamaar, je schrijft net dat je amper aan werk denkt. Ja, I know! Zoals Funda een verslaving is geldt dat voor mij ook voor vacaturesites. Dat ik me een paar maanden terug heb afgemeld, geen enkele vacaturemelding meer ontvang en het ook niet meer opzoek, is een grote stap. In de plaats heb ik de Italiaanse Funda, dat dan weer wel.

Deels zit herstel in tijd. Deels in de TMS visie van Dr. Sarno (blog 3-4 vertelt meer over deze visie). Dankzij deze visie ben ik inzichten rijker. 

Ik ben m’n brein aan het herprogrammeren. Heb m’n suppletie gehalveerd van 15 naar 7 stuks. Nog steeds veel maar ik wil m’n brein in stapjes vertellen dat het ook zonder kan. Ik ga niet meer naar de fysio, ergo of acupuncturist. Hiermee vertel ik m’n brein dat we dit zelf kunnen en deze hulp niet nodig hebben. Ik bouw af in hulpmiddelen en neem toe in gezondheid. Iedere ochtend en gedurende de dag vertel ik m’n brein andere dingen, vooral dat het veilig is. Er is een boek geschreven: Feel the fear and do it anyway. Ik vertel m’n brein dat we angst mogen voelen, maar we doen het toch. We gaan toch sporten. Toch wandelen. Toch afspreken. Toch carnaval vieren. Het helpt. Ik maak het mee. 

M’n verleden komt voorbij in dromen. Herinneringen tijdens het wandelen of door wat ik hoor of zie. Ik doe schrijfoefeningen. Het is bijna grappig hoeveel gedachten ik had en hoe deze uiteen liepen. De hoeveelheid wordt minder en de gedachten gaan dieper. De inzichten die dit geeft zijn met geen pen te beschrijven. 

Aan de ene kant wil ik die oefeningen afraffelen om bij de eindstreep te zijn, want dan ben ik beter en nee zo werkt dat niet, weet ik. Aan de andere kant bewust dat ik alle tijd heb. Ik heb geen werkgever die me pusht. Geen 2e spoor traject met verplichtingen. Alleen een UWV die ergens iets van vindt en voor nu is dat prima. Ik ben dat zeeschildpadje die meedeint op de golven. En soms gewoon Tamaar, ongeduldig dus.

Nee, je geneest niet met alleen het lezen van een boek en luisteren naar een podcast. Maar het inzicht wat je daarvan krijgt is deel van je genezing. Daarna ga je aan het werk met jezelf. Door schrijven. Door rust nemen. Door emoties toelaten. Door voelen. Hoe je dit doet laat ik je zelf ontdekken. Begin met de podcast. Begin met het boek.

En begin vooral met lief zijn voor jezelf

Ik dacht dat ik niet zo stevig in m’n schoenen stond, want dat sta je niet als je ziek bent. Maar toegeven dat mijn long covid veroorzaakt wordt door een overbelast zenuwstelsel door onbewuste emoties, dit met iedereen delen, want ik wil dat de hele wereld weet dat het anders kan, dan ben je de schaamte wel voorbij denk ik. Dat vraagt om een ouderwets paar legerkistjes terwijl je eigenlijk die lelijke veiligheidsschoenen moest dragen. Oftewel: 

Voel de angst, doe het toch

Is het je überhaupt weleens opgevallen dat bepaalde ziektebeelden in fases komen? Een soort trends. Ik bedoel hiermee te zeggen dat je in de jaren ’90 meer hoorde over de Ziekte van Pfeiffer dan nu. Nog een voorbeeld is RSI. Was er ook ineens. En nu? Fibromyalgie. Ik had er tot, wat is het, 10 jaar terug misschien, nog nooit van gehoord en nu hebben veel mensen deze ziekte. Met long covid in de achtervolging.

Long covid is niet raar. Kijk wat eraan vooraf ging. Er was een gek Chinees virus. Lekker daar laten, wij gaan carnavallen! Alaaf!! En toen was het ineens in de hele wereld aanwezig. Mensen gingen dood. Echt dood! D O O D. We mochten niet meer naar opa en oma want als je die zou besmetten dan gingen zij dood. D O O D. Dat wil je toch niet op je geweten hebben?! We mochten niet meer naar werk. Kinderen mochten niet meer naar school. Want stel je voor, dadelijk gaat de leraar dood. Door jou! D O O D. We mochten niet meer naar buiten. We gingen in lockdown. Mensen in ziekenhuizen op hun buik aan de beademing. Niet in een ziekenhuis om de hoek, aan de andere kant van Nederland, daar waar plek was. Je mocht niet op bezoek komen. Nee! Ben je helemaal gek geworden?! Met je smerige bacillen! En afscheid nemen van je dierbare doe je maar via een videoverbinding. Flikkeren we ‘m daarna wel in de oven. Als je hieraan terugdenkt dan kun je dit nog amper voorstellen. Het is niet raar dat je zenuwstelsel overspannen is, je limbisch systeem naar de tering. 

Als je je gaat verdiepen in TMS dan besef je dat het ook niet raar is dat zoveel mensen long covid hebben. Een ziekte waar angst aan vooraf ging. Laat dat nou de meest onderdrukte emotie zijn in je brein, die als hoofdtaak heeft jou veilig houden.

De ziekte is echt. De vraag is, is het de oorzaak of gevolg?

Maar Tamaar, volgens de media zijn toch die mitochondriën van slag? In een eerder blog wist ik nog niet of dit oorzaak of gevolg is. Ik ben erin gedoken en dit is mijn visie. Dat mitochondriën van slag zijn is niet de oorzaak. Je zou bijna denken dat ik schaatsen op dun ijs leuk vind. En je mag hier iets van vinden. Vind hier alles van. Ik weet dat ik gelijk heb. Hallo, ik heb het zelf! Mitochondriën die van slag zijn, zijn het gevolg van een brein dat emotioneel onderdrukt is. Pijn heeft. Woede heeft. Angst heeft. Dat uit zich in fysieke klachten en/of persoonskenmerken. Ineens was de media daar met het mitochondriën verhaal. De media heeft het fout. Maar zodra je de media doorkrijgt en gaat zien dat ze vaak fout zitten of maar de halve waarheid vertellen dan kun je ook dit niet niet meer zien. – hoewel ik verrast ben dat er eindelijk iemand licht schijnt op de zogenaamd beter voor het milieu zijnde elektrische auto’s, waarvoor weldegelijk veel bomen worden gekapt – En toch dacht ook ik: zie je! Dat roep ik al een jaar! Ik zei al dat mijn cellen niet goed zijn. Kreeg telkens weer iets nieuws. Dan een piercing die m’n oor werd uitgeduwd. Dan een oorbel, die er 35 jaar probleemloos zit, blijft ontsteken. Dan diarree. Dan eczeem. Telkens weer een ontstekingsproces in m’n lijf.

Maar Tamaar, er zijn toch ook mensen hersteld met een zuurstofbehandeling? Klopt. Trek toch m’n schaatsen weer aan. Het is een Elfstedentocht aan het worden. Ik denk dat de zuurstofbehandeling vooral een middel is om te geloven dat het goed gaat. En je brein luistert altijd mee dus die gelooft dat ook. Plus ja, extra zuurstof kan vast geen kwaad, vooral als het niet gemixt is met alle chemische shit die we dagelijks inademen. Dat aan de ene kant. Aan de andere kant zie ik dit als een pleister. Het zal me niets verbazen wanneer iemand verder geen emotionele verkenning heeft gedaan over een paar jaar met een ander ziektebeeld loopt. Je krijgt dezelfde les telkens weer tot je ‘m hebt geleerd.

Ik wil je niet pushen. Maar stel, je hebt long covid, of een ander ziektebeeld of persoonskenmerk waarvan je eigenlijk wel weet dat je die niet had toen je in de wieg lag, probeer deze visie eens. Geef het een kans. Je kunt altijd weer terug naar je klacht.

Ook al verwarmt mijn hart met lieve reacties die ik ontvang op deze blogs, is dit wel de laatste die ik schrijf over long covid. Ik vind het knap dat er mensen zijn, zoals Milou van de podcast, al sinds 2017 met haar start van ziekte, nu nog mensen helpt en daardoor dagelijks met ziekten te maken heeft. Wil ik niet. Ik wilde dat in 2022 al niet toen ik mijn baan als re-integratiebegeleider had opgezegd. Pats. Corona. Pats long covid. Iets daarboven vond dit vast heel lollig. Ik snap nu dat het mijn brein is. Ik heb behoefte aan naar binnen keren. Ik heb behoefte aan lichtheid. Aan leven. En daar hoort kletsen over klachten niet bij.

Dat is best verwarrend voor m’n brein

Ik wil gewoon Tamaar zijn. Als je vraagt hoe het met me gaat en ik zeg goed, laat me. Kijk niet met een blik vol medelijden of vragen. En vraag dan niet verbaasd wat voor werk ik dan doe. Er zit meer tussen herstel en werk. Zie mij voor nu als die meid die jaloersmakend vroeg met pensioen ging. Ooit ga ik aan het werk. Ik laat het tegen die tijd weten.

Houdoe hè!