Innerlijk kind, ook belangrijk (1-3)
Voor mij staat je innerlijk kind aan de basis van zelfliefde. Mijn ervaring, als coach en als mens, is dat wanneer het schort aan zelfliefde het schort aan communicatie met jouw innerlijk kind.
Iedereen heeft een innerlijk kind. Ook jij! Ja, heus wel. Misschien heb je hem of haar buiten gezet. Maar diegene wil naar binnen. Bij jou zijn. En daar blijft het niet bij. Hij of zij wil aandacht van je. Knuffelen met je. Liefde van je. Meedoen. Niet een keertje. Structureel.
Ze is bij me. Alleen heb ik haar teveel genegeerd. Ik moest namelijk volwassen zijn van de maatschappij en misschien nog meer van mezelf. Ik moest een grote mensen huis in de stad, terwijl ik liever in een Pippi Langkous huis woon. Met kippen, geiten, varkens en een paar koeien. Zeg maar, een kinderboerderij. Ik moest grote mensen wijn drinken want dat drinken volwassen vrouwen, terwijl ik liever Bacardi Limón met 7Up drink. En grote mensen werk, uiteraard! Het liefst op serieuze, grote mensen wijze. Bij iedere werkgever verwijderde ik steeds meer van mijn innerlijk kind. Want bij iedere werkgever moest ik in een bepaald hokje passen en ik maakte mezelf passend in dat hokje. Dat verwachtte de werkgever én ik verwachtte dit van mezelf. Is iets hierin herkenbaar voor je?
Dat gaat ooit ergens mis. En misschien wel vaker. Je krijgt dezelfde lessen telkens weer tot je ze hebt geleerd.
Die lessen komen in verschillende vormen. Gestart vanuit signalen van je lijf die je (jaren) lang heb genegeerd. De ene keer is het kaakklemmen, dan een burn-out, de andere keer een slijmbeursontsteking, iets van een hernia, gevolgd door een langdurig ziektebeeld. Ik durf hiermee inderdaad te beweren dat niet luisteren naar je lijf, het negeren van je innerlijk kind, allerlei klachten tot gevolg heeft, tot zelfs de dood. En ik niet alleen. Genoeg wetenschappers die dit bevestigen. Ken je het spreekwoord: Die niet horen wil, moet voelen? Als je niet luistert gaat je lijf vanzelf schreeuwen.
Denk niet dat het bij mij beter gaat omdat ik anderen heb geholpen naar hun innerlijk kind en meer zelfliefde. Hoewel… inmiddels begin ik het door te krijgen. Deze keer had ik er long covid voor nodig. Wat ik natuurlijk eerst niet had, want hoezo word ik, vitaliteitspleiter, ziek?! Daarna het besef. Het accepteren. En toen iets moois: het aha-moment. Ik was de laatste jaren te druk met volwassen dingen doen. De kunst is je innerlijk kind integreren in de volwassen wereld.
Laatst was ik op een feestje en bestelde geen wijn (hoera voor mij!). Ergens ging iets lost in translation want toen ik een Bacardi Liemoen met sevenup vroeg, zei de barkeeper deze niet te hebben. Toen ik wees naar de fles achter hem, zei ie: Oh, Bacardi lemmen. Ik weet niet hoor, maar wanneer ik in de 90’s en 00’s Bacardi Liemoen bestelde, waar ook ter wereld, wist iedereen wat dit was. Maar omdat een zanger ergens in de 20’s iets moest hebben wat rijmt op zwemmen werd het Bacardi lemmen?!
Toen m’n moeder zei dat 2023 een rot jaar voor me was en mijn reactie dat het ook mooie dingen bracht, zag ik het vraagteken in haar ogen. Niet helemaal begrijpend hoe een jaar waarin ik ziek was ook mooi kon zijn. Zolang ik het maar begrijp.
Deze passende quote kwam ik tegen:
“Misschien gaat de reis niet zozeer over iets worden.
Misschien gaat het over het on-worden van alles wat niet echt van jou is,
zodat je kunt zijn wie je in de eerste plaats had moeten zijn”
Paulo Coelho
Ik zou eigenlijk tips geven over meer zelfliefde toepassen. Volgende keer.
Voor de tussentijd; hoe gaat het eigenlijk met jouw innerlijk kind?
Houdoe hè!