Long covid tussen tussenevaluatie (2-4)

Wist je dat woede zich uit in perfectionisme, het goed willen doen, goed willen zijn, schuldgevoel, piekeren? Wist je dat woede zich ook uit in fysieke vorm zoals prikkelbare darmsyndroom, migraine, slapeloosheid? Om maar wat voorbeelden te noemen. 

Ik wist dit niet.

Ik heb wel geleerd wat bijvoorbeeld perfectionisme is als persoonskenmerk. Je kunt dit met iemand in een soort opstelling lopen. In een kernkwadrant met 4 eigenschappen: kernkwaliteit, valkuil, allergie en uitdaging. Waarom je een perfectionist bent. En dan zullen er tal van voorbeelden worden genoemd. Maar toch nét niet die hoofdreden en waar deze vandaan komt.

In mijn vorige blog schreef ik pas op bladzijde 33 te zijn van het boek Weg van de pijn van Saskia de Bruin. Een boek met nog geen 200 pagina’s, eenvoudig en vooral liefdevol geschreven. Een boek wat ik tijdens mijn opleiding had willen lezen. Tijdens mijn opleidingen – die gaan over het op integrale wijze toepassen van leefstijl, vitaliteit en orthomoleculaire therapie op iemands hulpvraag en/of chronische klachten – had ik het gevoel iets te missen. Uhm, ja, achteraf kijk je een koe in de kont. Dat snap ik. Maar ik kon m’n vinger er niet op leggen dus ook de vraag niet stellen. Omdat ik simpelweg niet wist welke vraag ik moest stellen. Niet wist wat ik miste.

In coaching wordt metaforisch gesproken over dat je iemand als een ui afpelt om bij de kern te komen. Daarbij had ik het idee dat wanneer je iemand afpelt als een ui, dit niet altijd voldoende is. Je pelt af en bouwt op middels die integrale leefstijl- en vitaliteitthematiek en bij chronische klachten middels orthomoleculaire therapie. Alsof deze middelen een soort lapmiddelen zijn. Pleisters.

Het ijs is dun waarop ik me begeef. Ik snap dat er nu mensen steigeren. Hoewel, heel eerlijk, het is maar een klein aantal dat mijn blogs leest. Ik moet mezelf niet voor de gek houden dat ik nu half coachend Nederland over me heen krijg. Toch leg ik een nuance aan. Deze middelen helpen. Tuurlijk kun je gezond en gelukkig ouder worden als je een voor jou passende leefstijl en vitaliteit toepast. Maar toch…

Kom ik een paar jaar later bij de aha-dít-is-het-dus! Dit miste ik. Deze diepte

Ik moest het zelf meemaken om het echt te begrijpen. Niet dat wanneer ik dit boek tijdens de opleiding al had gelezen, ik niet ziek zou worden. Ik had het dan als coach gelezen, niet als mens. En als coach had ik het waardevolle informatie gevonden om te weten dat er een voorbij de “tot de kern” is. Het gaat namelijk om wat er ín die kern zit. Hoewel ik me tegelijkertijd ook afvraag of het als coach alleen nice to know is, of dat je er als coach kunt komen, of dat dat alleen is weggelegd voor de mens die het zelf doorstaat. 

Ik zeg altijd dat je dezelfde les telkens krijgt tot je hem hebt geleerd. En dat geldt natuurlijk ook voor mij. Het gaat bij mij echt niet anders dan bij jou omdat ik het als coach hoor te weten. 

In mijn vorige blog kwam mijn jeugd aan bod. Zonder iemand hierin iets te verwijten, als kind heb je maar 2 dingen nodig: liefde en veiligheid. Dat mijn brein een schijnveiligheid heeft gecreëerd is niet raar.

En voordat je nu denkt; heeft zij nou zo’n kak leven?! Nee. Helemaal niet. Ik heb een leuk leven waarin ik bewust en onbewust geweldige keuzes heb gemaakt. In werk. In liefde. In leven. Maar hoe ouder ik word hoe meer de keuzes die mij het best passen meer zijn vertroebelt. In werk. In wonen. Ook in kleinere keuzes als die ene lelijke auto omdat die meer praktisch was. Of neutrale kleding terwijl ik meer uitgesproken ben. Gecreëerd vanuit onbewuste emoties in een brein dat zich onveilig voelt en dus een schijnveiligheid toepast.

Terug naar mijn les

De eerste keer dat ie me opval was in 2003 in de vorm van, wat achteraf bleek, paniekaanvallen in de auto. Sporadisch. Toen had ik alleen nog niet door dat het een les was. Ik kreeg die les in 2010 in de vorm van angsten, paniekaanvallen, hyperventilatie. Dit ben ik aangegaan met diverse soorten hulpverleners. En zo krabbelde ik in 3 jaar weer op en dacht hiermee het stukje jeugd wel verwerkt te hebben. Les geleerd. 

Tot ik in 2022 corona kreeg, gevolgd door long covid. Ergens had ik snel door dat long covid me iets wilde zeggen. Dacht te horen dat ik te ver van mezelf verwijderd was geraakt. Van mijn innerlijk kind. Wat overigens ook te maken heeft met die kern van mijn pijn. Dacht er alleen iets te oppervlakkig over. Tot de kern en niet er ín.

Ik lees verder in het boek Weg van de pijn, eerlijk gezegd maar een beetje verder. Want het is bizar hoeveel herkenning te lezen valt en hoeveel inzicht dit geeft, dat ik ieder stuk weer moet laten bezinken. Dat kwartje begint te vallen en valt hard. Ik kan zo’n beetje alles afvinken. En terwijl er gelijk radartjes draaien over hoe ik dit oplos, want ja, probleem erkent dus nu wegpoetsen, lees ik dat ik dat niet hoef te doen. Ah, da’s fijn. Raar. Maar ook fijn. Inzicht is voor nu genoeg. 

Ik denk dat iedereen op zijn manier emoties opkropt en zover wegstopt dat je deze niet meer voelt en het zich daardoor uit in bepaalde persoonskenmerken. Kenmerken waarvan je dacht dat deze gewoon bij jou horen. Dat hoeft dus niet. En eigenlijk klopt dat ook wel. Ik geloof niet dat ik als baby in de wieg enorm perfectionistisch lag te wezen. 

Ik kom ook tot het besef dat ik mijn les niet helemaal had geleerd. Ik had destijds pleisters geplakt met de geboden oplossingen voor mijn klachten, mijn angsten.

En wat ging ik daarna doen? Me storten op iets anders. Sporten. Obsessief. En precies dít staat vermeld in het boek. Het opbouwen van spieren. Die sixpack. Men’s health (Women’s health in mijn geval) kon mij jarenlang iedere dag bellen voor die cover. Van gezond eten een levenswerk maken. Check, ik vink het af. Ook versterkt vanuit mijn opleidingen. Piekeren. Ik ben geen piekeraar. Ik lag in diezelfde wieg echt niet te piekeren. Ik herinner me als een vrolijk kind. En toch ben ik kampioen piekeren op Olympisch niveau. 

Allemaal afleidingsmanoeuvres om maar niet in die kern te hoeven kijken. Bij de emoties. 

Voordat ik ziek werd begon ik te beseffen dat ik niet op het juiste pad zat. Ergens een verkeerde afslag genomen. Ik had daarom mijn baan opgezegd. En poef, ik werd ziek. Nog een afleidingsmanoeuvre van mijn mooie brein. 

Weet je wat dit allemaal zijn?

Overlevingsmechanismen. Om maar niet naar de echte emotie te hoeven gaan. Maar daar ben ik nu wel. Ik ben voorbij dat doorzichtige vliesje wat om die kern zit. Ik zit ín de kern. In de emotionele pijn. Geen zorgen, het is, gek genoeg, fijn hier te zijn.  

Laatst zei iemand wat geweest is geweest, ik moest niet zo bezig zijn met het verleden. Ben ik het niet mee eens. Ik heb m’n leven lang dwangmatig weggekeken van mijn verleden. Van mijn pijn. Van mijn woede. Ik heb het nu voor het eerst vastgepakt, stevig en voorlopig laat ik niet los. Ik kijk het aan en blijf er net zo lang mee zitten tot ik het tijd vind en niet meer bang ben om oude patronen te doorbreken. Zodat ik kan zijn wie ik in essentie hoor te zijn.

Houdoe hè!